انفولانزای موذی/گاوصندوق/ماش پلو و چند روایت دیگر!

-صبح من میخوام برم دندونپزشکی،خونه رو جمع و جور کن یه چیزی هم بذار برا ناهار.
اینارو مامان میگه حین اینکه داره خیارشور درست می کنه.
لب و دهنم کج و کوله می شه.چطوری با این بدن بی نم و نا پاشم غذا بپزم و خونه جمع و جور کنم؟راستش نیتم این بود فردا بعد از چند روز خودمو از بستر بیماری به حموم برسونم و تنی به آب بزنم موهام از فرط چربی چسبیده کله ی سرم بس که افتادم یه گوشه.اما خب اگه اینا رو به مامان بگم بی شک و شبهه با یکی از اون خیار شورا نشونه میگیره پای چشمم.امروز که فامیل واسه تند تند گذشتن یه ساعت سرمی که به دستم وصل بود پانتومیم بازیشونو از هال به اتاق خواب منتقل کردن یهویی حالم خوب شد آخه.اونقد به اجرای گاوصندوق "صدرا" خندیدم که مامان مطمئن شد دیگه حالم خوب شده و دارم فیلم بازی می کنم من بعدشو!
می گم باشه مامان...
دپرس بودن یه سری آدما عمیقا" تو چشم می ره میدونید چرا؟چون در مواقع عادی و غیر دپرسیشون اونقدر شاد و اکتیون و ازشون انرژی های خوب خوب به سمتت ساطع میشه که اگه یه وقتی دپرس بشن زمین و زمان می پرسن:"چته؟چرا حرف نمی زنی تو؟دپرسی چرا؟"
خود من جزو آدمایی هستم که بیشتر مواقع دپرس بودنم اصن به چشم نمیاد.یه سری می گن درونگرام و میریزم تو خودم.اما خودم می گم چون مواقع غیر دپرسیم با دپرسیم تفاوت آنچنانی نداره واسه همینه که اغیار!متوجه نمیشن.
علی مثلا جزو دسته ی اوله.اونقدر جزو دسته ی اوله که امشب همه پرپر زدن بفهمن چشه که ما رو نمی خندونه.حالا که اومدیم خونه نوشته:"بهتری؟" براش نوشتم:"اوهوم" در همین حد مکالمه ذوقمرگم می کنه چون جنس مهربونی پسرخاله ی بیست ساله مو میشناسم.می دونم که به قول خودش "اونقدری دوسم داره "که حتی وقتی رو سایلنته و با هیشکی حرف نمی زنه بهتر بودن یا نبودن من براش مهمه.لخ لخ خودمو می کشونم سمت رختخواب،تو ذهنمم به "گشادپز" ترین غذای ممکن فکر می کنم واسه ناهار فردا.یه چیز که بشه توسط یه فرد گشاد نصفه نیمه خوب شده،پخته بشه...و خب طبعا" میرسم به ماش پلو!