وحشت
پنجشنبه, ۵ آذر ۱۳۹۴، ۰۹:۳۳ ق.ظ
ما...ما...
ما محکومین به بغض های فروخورده،
آرزوهای برباد رفته،
خوشبختی های در نطفه خفه شده،
ما وارثین غم های بزرگ و
شادی های کوچک...
- ۹۴/۰۹/۰۵
بوی ریحان
هرچه گفتیم جز حکایت دوست،در همه عمر از آن پشیمانیم...
بایگانی
- شهریور ۱۳۹۸ (۱)
- اسفند ۱۳۹۷ (۴)
- آذر ۱۳۹۷ (۲)
- مهر ۱۳۹۷ (۴)
- شهریور ۱۳۹۷ (۲)
- مرداد ۱۳۹۷ (۲)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۱)
- فروردين ۱۳۹۷ (۱)
- دی ۱۳۹۶ (۱)
- آبان ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- بهمن ۱۳۹۵ (۳)
- دی ۱۳۹۵ (۱)
- آبان ۱۳۹۵ (۱)
- خرداد ۱۳۹۵ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۱)
- اسفند ۱۳۹۴ (۳)
- بهمن ۱۳۹۴ (۹)
- دی ۱۳۹۴ (۱۰)
- آذر ۱۳۹۴ (۱۱)
- آبان ۱۳۹۴ (۱۹)
- مهر ۱۳۹۴ (۷)
نبینم غمتون و بانو...
به یک پلک تو می‌بخشم تمام روز و شب‌ها را
که تسکین می‌دهد چشمت غم جانسوز تب‌ها را
بخوان! با لهجه‌ات حسّی عجیب و مشترک دارم
فضا را یک‌نفس پُر کن به هم نگذار لب‌ها را
به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم!
تو واجب را به جا آور رها کن مستحب‌ها را
دلیلِ دل‌خوشی‌هایم! چه بُغرنج است دنیایم!
چرا باید چنین باشد؟ نمی‌فهمم سبب‌ها را
بیا این‌بار شعرم را به آداب تو می‌گویم
که دارم یاد می‌گیرم زبان با ادب‌ها را
غروب سرد بعد از تو چه دلگیر است ای عابر
برای هر قدم یک دم نگاهی کن عقب‌ها را
عاشقان هر دم فارغیم