اصغر آقا بفرما!

هیچ وقت فلسفه ی بعضی رفتارها را درک نمی کنم اما به طرز احمقانه و طوطی واری همچنان به انجام دادنشان ادامه می دهم.

مثلا اینکه هرروز موقع غذا خوردن با صدای بلندی رو به همکارها میگویم:"بفرمایید"  به همراه یک لبخند روتین،در حالی که می دانم کسی "نمی فرماید"  و تازه بالفرض که یک کدامشان بخواهد "بفرماید" ، دِ خب لامصب باید حداقل ظرفت را به طرفش دراز کنی و بعد تعارف کنی تا آن بدبخت بتونه بفرمایه !

این پروسه ی بی معنی از جانب تک تک همکاران،موقع گرم کردن ِ غذا،چای خوردن،باز کردن ِ بسته ی بیسکوئیت و ... ادامه دارد و کسی هم مایل نیست به این بازی کثیف پایان بدهد.