Pay attention to me

یک مانتوی آبی داشتم.یک روز آستین هایش را قیچی کردم.مانتوی آبی تبدیل شد به یک سارافون آبی.فردایش با آن سارافون آبی که به نظر خودم چیز بامزه ای شده بود،رفتم انجمن.کسی گفته بود: "عههههه،این همون مانتو آبی تون نیس؟ " می توانستم در آن موقعیت از خجالت آب شوم.می توانستم از اینکه کسی قیچی کردن ِ آستین های مانتویم را به رویم آورده غمگین شوم.می توانستم احساس کنم الان فلانی با خودش فکر می کند چه دختر دیوانه ای که یک سارافون ِ من درآوردی را تنش کرده و آمده.اما هیچ کدام از این ها نشد.من در آن لحظه غرق شادی شدم! و  "توجه" همان چیزی بود که قلب من را غرق شادی کرده بود.یکبار هم یکی گفته بود چشم هایم پیله دارند،کلی روز فکر کرده بودم پیله یعنی چه؟ و بعدها فهمیده بودم منظورش از پیله، پف ِ گاه به گاهی است که زیر چشمانم می افتد.فوق العاده است.این حسی که حاصل توجه عمیق به تو باشد،فوق العاده است و کدام زنی است که تشنه ی توجه نباشد؟توی کتاب های روانشناسی زنان، چاپ شده که آنها تشنه ی محبت اند؟اشتباه است.این تشنگی را محبت هم می تواند از بین ببرد قبول،اما توجه سیراب می کند.

بهترین ابراز علاقه ای که از شوهرم به یاد دارم هم، پیچیده در یک کاغذ ِ خوش آب و رنگ ِ توجه بوده است.وقتی که متوجه رویش یک مژه ی غیر طبیعی روی پلک هایم شده بود.در آن زمان احساس کردم "من" برایش پررنگم.هستم.وجود دارم.احساس کردم چه موجود خوشبختی هستم که کسی به بلندی یکی از مژه هایم توجه کرده است.

شاخص توجه مامان،پوست پوست شدن دور ناخن هایم بود.مثلا چند وقتی یکبار دست هایم را در دست هایش می گرفت چند ثانیه به ناخن هایم خیره می شد و اگر دور انگشت هایم پوسته پوسته شده بود،می گفت: "کلسیم بدنت کم شده،یه کم شیر و ماست نمی خوری که . "

از اینکه مدت زمان زیادی بگذرد و "متوجه" ام نباشند غمگین می شوم حالا یا کم کم غول ترسناک انزوا بر من غالب می شود و یک گوشه خفت ام می کند یا این غم می شود داد و فریاد و می افتد توی گلویم..

بی توجهی من را می ترساند.خیلی زیاد من را می ترساند...