دوستت دارم را با من بسیار نگو!

غیر عادیست اما هیچوقت تا بحال از واژه های محبت آمیز بیخودی استفاده نکرده ام.دوستت دارم را تنها به کسانی گفته ام که دوستشان داشته ام.عزیزم را تنها وقتی به کار برده ام که طرف برایم عزیز باشد،شده گاهی به جای عزیزم گفته ام عزیز!برای اینکه به طرف احترام گذاشته باشم این را گفتم.با این استدلال که طرف عزیز است اما عزیز من نیست،پس فقط به او می گویم عزیز.این وسواس فکری همیشه همراه من بوده.هیچوقت نخواستم بیخودی به کسی بگویم عزیزم،بگویم عشقم،بگویم دوستت دارم وقتی واقعیت نداشته،دلم نخواسته بعده ها که کسی واقعی و از ته دلش به او گفت دوستت دارم،گفت عزیزم،برایش بی مزه باشد.که پیش خودش بگوید خب،این روزها همه این چیزها را می گویند.برعکس کم نبوده اند دوست ها و آدم هایی که توی دوران جوگیری شان هی به من گفته اند عزیزم،گفته اند دوستت دارم،گفته اند عزیرترینم و بعد یک مدتی این واژه ها از زبانشان افتاده.آن وقت من ماندم با این سوال که مگر میشود آدم یک روز عزیزترین کسی باشد و فردایش نباشد؟!چرا واژه ها اینقدر کشکی شده اند؟

از خبرهای خوب صبح یکشنبه:)

 نقد شعر؛

با حضور عزیز ترین عسکری دنیا و محمدعلی بهمنی جان

امشب ساعت 23 از شبکه ی 4سیما.

قصه ها

به دیدن "قصه ها" ی بنی اعتماد عزیز بنشینید.اگر هیچ چیز از زیرپوست شهر و خون بازی و گیلانه و چه و چه هم یادتان نمانده،اگر حتی نتوانستید آن فیلم های قدیمی را گیر بیاورید و خط داستان برایتان ناآشنا بود،به دیدنش بنشینید.حداقلش این است که به دیدن بازی های فوق العاده نشسته اید.از بازی خوب پیمان معادی گرفته تا بازی فوق العاده ی بانو گلاب آدینه.به دیدن قصه ها بنشینید.

همش کشکه!میفهمی؟ کشک

یکبار آن روزها توی کلاس یوگا،دختره حین شانه زدن موهایش داشت برای دوستش تعریف می کرد که شب ها موقع خواب موهایش هی می ماند زیر کمرش و درد می گیرد.گفت باید برود موهایش را کمی کوتاه کند.آنجا توی دلم گفتم ای دیوانه ی خر.موهای به این قشنگی را کوتاه نکن!بعدش آرزو کردم کاش روزی موهایم آنقدر بلند شود که شب ها موقع خواب بماند زیر کمرم و موهایم دردشان بگیرد.

حالا موهایم بلند شده.آن قدر که شب ها موقع غلت زدن گیر می کند زیرم و دردم می آید.باید بروم بدهمشان دست لاله تا یک قیچی بزند پایشان.موی بلند به چه کار من می آید؟

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت..

داشت غیبت فلانی را می کرد :"نمی دونم والا این چه نمازیه که میخونه،با یه عالمه آرایش!اصن فکر نکنم وضو بگیره همینطوری الکی مثلا میخواد بگه منم نماز میخونم!!" خواستم برایش توضیح بدهم من هم گاهی آرایش دارم،گاهی لاک روی ناخنم دارم و قبل از اینکه لاک بزنم و آرایش کنم وضو گرفته ام.خواستم بگویم نماز خواندن یک امر دلی است که گاهی می افتد توی دل یکی و آن یکی میلش می کشد همان یکبار را هم که شده به نماز بایستد،خواستم بگویم همین طرز تفکر باعث شده خیلی اوقات نمازم را توی جمع نخوانم و آن را بگذارم برای وقتی که برگشتم خانه تا امثال تو بقیه ی گناه هایی که انجام می دهم را به نماز خواندنم ربط ندهند.خواستم بگویم همه ی ما آدمیم با یک عالمه خطا...همه ی این حرف ها را خواستم بگویم اما نگفتم چون از جمله قاضی هایی بود که یکطرفه به قاضی میرفت.از آنها که نماز و روزه و چادر و حجابشان را می کنند توی چشم خلق الله و خیال می کنند ته بهشتی های خدان...

درختان خیابان تو

سپردم به فراموشی به سختی خاطراتت را،

ولی باران که می گیرد

ولی باران که می گیرد...

صبح های شبی

این صبح  هایی که هر چه سرت را از زیر پتو بیرون می آوری همه جا تاریک است از فرط ابری بودن هوا،خیلی خوب است.یک حال سرخوشی ای دارد.

برآی ای آفتاب صبح امید...

اگه پولشو داشتم یه ثانیه هم واسه رفتن از این جا،از این جایی که تفکرات و تعصبات بوی تعفن میده دریغ نمی کردم.اگه پولشو داشتم می رفتم اون سر دنیا،اون سر دنیایی که بعد یه بحث طولانی و به نتیجه ای نرسیدن،از بغض این همه سطح فکر پایین،روی آخرین صندلی اتوبوس واحد از گریه منفجر نشم.

بعدا" اضافه شد:وقتی چند دقیقه بعد از گذاشتن این پست پیج مونابرزویی عزیز و باز کردم و این دو بیت و خوندم،اونقدر که وصف حال بود تعجب کردم:

من و تنها نذار با مردمی که

گنهکارن و راحت قاضی میشن

میون مردمی که انگار از من

فقط اگه بمیرم راضی میشن!...

آن آرامش ترسناک قبل از طوفان

نیم ساعت بعد از عصب کشی دندانم،
از درد نداشتنن ترسیدم.
مدام منتظر ماندم تا بی حس کننده اثرش تمام شود.
تا دردم شروع شود.
تا آن آرامش و بی دردی تمام شود.
می دانستم درد بعد از عصب کشی دردی نیست که بشود از آن فرار کرد.
خواستم زودتر آن درد برسد،تحملش کنم و تمام شود.
حالم حال آشنایی بود.
حالم حال آن سالهایی بود که می دانستم ماندنی نیستی.
در تمام مدت آنقدر منتظر یکهو ناپدید شدنت بودم که شوق آن روزهای بودنت کمرنگ بود.
مدام منتظر بودم بروی،
درد نبودنت از راه برسد،
آن درد را تحمل کنم و تمام شود...

از تاکسی نوشت ها (2 )

آقای راننده تاکسی ابتدا با من که تنها مسافرش بودم راجع به وضع 30یاسی-اقتصادی-اجتماعی و فرهنگی حاکم بر جامعه صحبت کرد و حین صحبت از من هم نظر می خواست.به او گفتم درست می گویید و وضعیت وضعیت مطلوبی نیست.از اینکه با او هم عقیده ام خوشحال شد و بال درآورد.انگیزه اش برای ادامه ی حرف ها بیشتر و بیشتر شد.بعد از اینکه مطلع شد لیسانسم را گرفته ام و مجردم برایم آرزوی یک شوهر خیلی پولدار کرد چرا که معتقد بود پول همه ی مشکلات را حل می کند.اما بعد از گذشت چندثانیه سخنانش را با بیان این جمله تصریح و تکمیل کرد:"البته ایشالا یه شوهر گیرت بیاد پولدار،زوردار،لپ سرخ" من خندیدم و گفتم حالا پولدار و لپ سرخ مهم نیست اما شوهر باید زوردار باشه.قانع نشد و دلایل کافی و وافی اش را در باب ضرورت وجود هر سه ویژگی در "شوهر" بیان کرد.در آخر آقای راننده تاکسی طی یک عملیات متحیرالعقولانه!من را برای رفیق فابریکش خواستگاری کرد و از من شماره ی خودم،مادرم،پدرم یا خانواده ام را خواست.با رعایت ادب پیچاندمش در حالی که راضی ام کرد حداقل شماره اش را توی گوشی ام سیو کنم ،به او زنگ بزنم و او قرار خواستگاری را ردیف کند.حالا یک شماره ی ایرانسل با نام "taxi driver" توی گوشی ام سیو است.این بود خاطره ی من.